un elixir: Comezo polos ollos
extasiados de pracer, e cólloos
como quen alza un cáliz. Pola sebe
que perfila o nariz percuro a breve
fenda da tua boca, onde os escollos
de neve dos teus dentes son ferrollos
que aprisionan a língua -lanza leve
que me ensancha a fondura do degaro-.
Logo xa, meu amor, xa non reparo
o bebo enteiramente desde a illarga
ao sorbete de meles escondido
que sabe a mar, a mar embravecido
que se desata en temporal, e larga
o novio do amor ao desamparo.
E logo da descarga
bebo aínda da luz que dá o teu faro.
Avilés de Taramancos
No hay comentarios:
Publicar un comentario